Obor­ni­ki Ślą­skie to miej­sco­wość poło­żo­na nie­da­le­ko Wro­cła­wia (oko­ło pół godzi­ny samo­cho­dem). Moż­na tem rów­nież wygod­nie i nie­dro­go doje­chać pocią­giem, połą­cze­nia są czę­ste, a czas podró­ży nie­wiel­ki. Sta­cja kole­jo­wa znaj­du­je się nie­da­le­ko lasów, wystar­czy pół godzi­ny mar­szu by zna­leźć się w środ­ku leśnej gęstwi­ny. A zmo­to­ry­zo­wa­ni bez pro­ble­mu znaj­dą jeden z leśnych parkingów.

Lasy te są dość moc­no prze­kształ­co­ne wsku­tek gospo­dar­ki leśnej. Dużą część sta­no­wi mono­kul­tu­ra sosno­wa. Oso­bi­ście lubi­my bory sosno­we ze wzglę­du na wspa­nia­ły zapach żywi­cy, jed­nak takie czę­ści lasu zazwy­czaj świad­czą o celo­wym nasa­dze­niu przez czło­wie­ka. W lasach są rów­nież obsza­ry z bar­dziej zróż­ni­co­wa­nym drze­wo­sta­nem, licz­ne obsza­ry po wycin­kach oraz ogro­dzo­ne szkół­ki leśne.

Lasy pod Obor­ni­ka­mi są bar­dzo malow­ni­cze i zapew­nia­ją dużą róż­no­rod­ność kra­jo­bra­zu. Są łatwe do przej­ścia, teren jest prak­tycz­nie pła­ski, a więk­szość ście­żek sze­ro­ka, po czę­ści moc­no piasz­czy­sta. Zależ­nie od pogo­dy, humo­ru i sił moż­na zapla­no­wać spa­cer od kilo­me­tra do kilkunastu.

Lasy ponoć obfi­tu­ją w grzy­by. Nie może­my tego jesz­cze potwier­dzić. W 2022 roku byli­śmy raz i tra­fi­li­śmy na duże ilo­ści sucho­grzyb­ków zło­to­po­rych (smacz­ne, ale nie­zbyt wykwint­ne i szyb­ko sinie­ją) oraz poje­dyn­cze boro­wi­ki sosno­we. W momen­cie pisa­nia tego tek­stu (począ­tek sierp­nia 2023) w lesie pust­ka i nawet nie­ja­dal­nych gatun­ków jak na lekar­stwo. No cóż, może we wrze­śniu będzie lepiej.